Η Κρυφή Μου Άνοιξη...

Χρόνια πολλά σε όλους, ελπίζω να περάσατε όλοι πολύ πολύ όμορφα!!

Είχα καιρό να μπω μιας και τώρα με τη δουλειά, τα μαθήματα και το διάβασμα είναι λιγάκι περιορισμένος ο χρόνος μου για να ανοίξω υπολογιστή. 

Όμως όποτε έχω χρόνο και διάθεση, κάνω τη βόλτα μου!!! :)

Σας αφιερώνω λοιπόν το παρακάτω ποιηματάκι που έγραψα και ήταν η συμμετοχή μου στο 3ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε με πολύ αγάπη και μεράκι η γλυκιά μου Αριστέα http://princess-airis.blogspot.gr/2014/04/3-1.html..

Ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία αυτή Αριστεάκι! Τα ποιήματα ήταν εκπληκτικά και όσοι δεν έχετε περάσει ήδη από την Αριστέα, θα σας το πρότεινα! 

Η Κρυφή Μου Άνοιξη

Μια Άνοιξη ψάχνω να βρω,

να χάνομαι μέσα της..

Να ταξιδεύω ολόγυρά της

και να'ναι λες και αγγίζω τα σύννεφα..

Να βλέπω τ'αστέρια τα φωτεινά στον ουρανό της

και να κοιμάμαι μαζί τους αγκαλιά..

Να με ξυπνούν οι ακτίνες του ήλιου της

και να ζεσταίνουν το παγωμένο μου κορμί..

Και να φαντάζουν όλα τόσο αισθαντικά,

σα λες και ζω στην εποχή της Αναγέννησης!

(η φωτό είναι google-αριστή..)

Καταχθόνιο Μυαλό...

Υπάρχουν στιγμές, που τα λόγια υπερνικούν τις σκέψεις.
Υπάρχουν στιγμές, που ο ρομαντισμός εξαφανίζεται σαν σύννεφα σκόνης.
Υπάρχουν στιγμές, που το συναίσθημα ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί.

Υπάρχουν όμως και στιγμές,
που οι σκέψεις είναι τόσο ζωντανές, σαν τα ολάνθιστα λουλούδια του κήπου
ο ρομαντισμός τόσο ξέφρενος, σαν ένα πάρτυ με πολύ αλκοόλ
το συναίσθημα τόσο βαθύ, σαν το μπλε χρώμα του ωκεανού.

Και τότε είναι που ταξιδεύεις ακατάβλητα, ακόρεστα, αδηφάγα, αχόρταγα,
στα άδυτα του αβυσσαλέου, απύθμενου, ανεξιχνίαστου, καταχθόνιου μυαλού σου.