αΤιτλο

Είναι οι μέρες που ο ήλιος σπάνια βγαίνει, τα πουλιά δεν κελαηδούν 
και κείνος ο άστεγος τύπος στη γωνία να σε καρφώνει με το βλέμμα του.

Τα δέντρα γυμνά, χορεύουν στο ρυθμό των ανέμων και σιγοψιθυρίζουν κάτι ακαταλαβίστικες νότες.
Δεν ξέρω αν με βλέπουν, δεν ξέρω αν με ακούν, όμως εγώ ουρλιάζω για βοήθεια...

Κάτι σκιές σαν από φαντάσματα με περιτριγυρίζουν και με ρωτούν γιατί.
Γιατί καλή μου άφησες την ψυχή σου στο χώμα, τα άγρια ζώα δεν τα λογάριασες; 

Και να, πρόφτασαν να την κατασπαράξουν...
και συ έμεινες πάλι μόνη, ούτε καν με την ψυχή σου αυτή τη φορά. 
Πως θα βγεις από δω χωρίς ψυχή... μα τι θαρρείς, πως κάποιος θα σου χάριζε τη δική του; 

Χαχαχαχαχαχαχαχχαχα, πόσο δυνατά να γελάσω για να φτάσει ο ήχος στα αυτιά σου!


Πες μου, πόσο...
Άσε, ξέρω...

Και κάπως έτσι περιπλανήθηκε η σάρκα της για ώρες, μήνες, χρόνια... 
Μέχρι που...