❤ Μιά φορά μιά γειτονιά...

Κατηφορίζαμε στον πέτρινο κυματιστό δρόμο... κυματιστός για να γλιστράει το νερό της βροχής και να ποτίζει τα σπαρτά δεξιά κι αριστερά...
Εφτά παιδάκια στο μεσαίο μαχαλά... πέντε αγόρια και μεις οι δυο... σημείο συνάντησης το σπίτι μας...
- Εύη, Ελένη, ελάτε, είμαστε έτοιμοι για εξερεύνηση!
- Πάμε για εξερεύνηση παππού, ακούς; Πες το της μαμάς και του μπαμπά, εμείς φεύγουμε!
Δίπλα κολλητά στο πέτρινο το σπίτι μας, ένα στενό σοκάκι... ίσα που χωρούσαμε να το διαβούμε...
- Ποιος θα μπει μπροστά;
- Να μπει ο μεγαλύτερος! Γρηγόρη, εσύ!
- Εντάξει, οι υπόλοιποι πίσω μου...
Πολύ σκοτάδι, δε διακρίνεται τίποτα! Ένας ήχος περίεργος ακούγεται και...
- Ααααα, όλοι πίσω γρήγορα, τρέξτε!
Ουφ, λαχανιασμένα και τα εφτά βγαίνουμε πάλι από το σημείο που ξεκινήσαμε.
- Τι μυστήριο!! Τι να κρύβει άραγε το σοκάκι;
- Ίσως και να μη μάθουμε ποτέ.
- Μήπως να κάναμε άλλη μια προσπάθεια;
- Πρέπει να βρούμε ένα φακό.
- Θα έλεγα να το διαβούμε τη μέρα καλύτερα!
- Εγώ πάντως φοβήθηκα!
- Τι θα λέγατε να παίξουμε θάρρος ή αλήθεια;
Καθένας από μας είχε να πει και κάτι, μα όλοι στο παιχνίδι έλεγαν πάντα Ναι!

Ο πρώτος ξεκινά.
- Θάρρος ή αλήθεια;
- Θάρρος!
- Θα τρέξεις από δω μέχρι την ευθεία στην είσοδο του νεκροταφείου.
- Μπρρρ..
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας με μάτια γουρλωμένα. Θα το κάνει άραγε;
Όλοι φοβόμασταν στη θέα του νεκροταφείου βραδιάτικα. Λίγο οι ιστορίες που ανταλλάσαμε, λίγο η φαντασία που μας κυρίευε ως παιδιά, όλα είχαν παίξει το ρόλο τους.
- Μπράβο Γιώργο, είσαι πολύ θαρραλέος τελικά!
Ο επόμενος να δούμε.
- Θάρρος ή αλήθεια;
- Θάρρος!
- Θα χτυπήσεις το κουδούνι της μοναχικής γιαγιάς και θα εξαφανιστείς χωρίς να σε δει.
- Μα η γιαγιούλα, θα τρομάξει!
- Σιγά, δεν θα ακούσει καν!
Ντριιίν, χτυπάει το κουδούνι.
Εμείς κατασκοπεύουμε πίσω από έναν τοίχο.
Η μοναχική γιαγιά ανοίγει, δε βλέπει κανέναν και κλείνοντας μονολογεί.
- Αυτά τα πιτσιρίκια, γονείς δεν έχουν να τα μαντρώσουν σπίτι; Βραδιάτικα χτυπάνε τα κουδούνια. Πρωί με την αυγούλα, θα δείτε εσείς βλαστάρια.

Χαχαχαχα, γέλια χωρίς σταματημό εμείς! Τα βρίσκαμε όλα τόσα αστεία!
Σιγά μη δίναμε και σημασία, το αίμα μας έβραζε, ζούσαμε για το παιχνίδι και το γέλιο.
Η παρέα μας ήταν πολύ δεμένη. Το μότο μας ήταν αυτό από τους σωματοφύλακες.
Όλοι για έναν και ένας για όλους!

- Για να μαζεύεστε σιγά σιγά, αρκετά για σήμερα!
Έβγαιναν στο δρόμο οι γονείς μας για να πάμε για ύπνο.
- Και αύριο μέρα είναι, έχετε και σχολείο! Ποιος θα ξυπνάει το πρωί!
Ουφφ εμείς, όλα μαζί!
Αύριο είχε πάλι εξερεύνηση.
Νέος τόπος συνάντησης, νέες εμπειρίες.
Κάθε μέρα και μια νέα μέρα...

Η ιστορία είναι γραμμένη για το δρώμενο της Πετρούλας "Μια φορά μια γειτονιά" http://pistos-petra.blogspot.gr/2016/03/mia-fora-mia-geitonia.html