Το Ταξίδι...

Ήταν Φθινόπωρο...

Οι δυο τους είχαν οργανώσει ένα σύντομο ταξιδάκι στο χωριό. Δεν πήραν πολλά ρούχα, θα πήγαιναν μόνο 4 μέρες. Είχαν αποφασίσει να ταξιδέψουν με το τρένο. Ήθελαν να ζήσουν νέες εμπειρίες και το τόλμησαν.
Λίγο ο καιρός - μουντός χωρίς να βρέχει, λίγο η κούραση - πρώτη φορά με τρένο, τους έκανε να αποκοιμηθούν γέρνοντας η μία πάνω στην άλλη.
Στην πρώτη στάση, τους ξύπνησε ο ελεγκτής, ζητώντας τα εισιτήρια...

- Παρακαλώ πολύ, τα εισιτήριά σας.
- Ορίστε κύριε, απάντησαν και οι δυο με χαμόγελο παρά τη νύστα τους, δείχνοντας τα αποκόμματα.
- Φοιτήτριες;
- Μάλιστα! αποκρίθηκε η μια.
- Μη μου πείτε πως και μένα με περάσατε για φοιτήτρια; απάντησε η δεύτερη.
- Μα φαίνεστε τόσο μικρή...
- Είμαι συγγραφέας κύριε και ετοιμάζω τη νέα μου ποιητική συλλογή.
- Οι άνθρωποι των τεχνών έχουν μια άλλη αύρα.. ζουν στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο ταυτόχρονα. Δε συμφωνείτε;
- Και επαυξάνω!
- Σας αφήνω να απολαύσετε το ταξίδι σας, καλή συνέχεια!
- Κρίμα που δε μπορείτε να μας κάνετε παρέα, δείχνετε ενδιαφέρων άνθρωπος. Καλή συνέχεια και σε σας!

Ο ελεγκτής έφυγε και κείνες συνέχισαν τον ύπνο τους.
Όσο περνούσε η ώρα, ο καιρός άρχισε να δείχνει τα δόντια του. Και να ο αέρας, να οι αστραπές, ξεκίνησε και η μπόρα.
Ξύπνησαν από τη δυνατή βροχή και κοιτάχτηκαν στα μάτια γεμάτες έκπληξη και φοβία. Δε μίλησαν. Πιάστηκαν χέρι με χέρι, σφίγγοντάς τα δυνατά, η μία της άλλης. Το τρένο, συνέχιζε την πορεία του και κείνες δεν έπαψαν στιγμή να κοιτάζονται.

- Να δεις που κάτι θα συμβεί, να λέει η μία.
- Είναι που μπήκαμε πρώτη φορά σε τρένο, μην το γρουσουζεύεις, να λέει η άλλη.
- Δεν ξέρω, θα δείξει.
- Μην κάνεις αρνητικές σκέψεις! Πάρε να διαβάσεις το ποίημα στη σελίδα 7.

Σελίδα 7.

Το Ταξίδι...

Ένας δρόμος, ένας χάρτης και μια επιστροφή.
Χωρίς πυξίδα και κανόνες.
Γυρίσανε κι ας ήταν Κυριακή, αυτή η επιστροφή δεν ήταν σαν τις άλλες.
Γεμάτη μπόρες και βροχή, χαμένες μες στα όνειρά τους.
Μια εμπειρία η ζωή, που αν δεν τη ζήσεις, θα τη χάσεις.
Πάντα μπροστά σου να κοιτάς και να ΄χεις όνειρα και ελπίδες.
Αν δεν βρεθείς με τη φωτιά, οι λέξεις τότε θα 'ναι κρίμα.
Μη στέκεσαι μες στα πολλά, τα λίγα είναι με αξία.
Θυμήσου πως ο άνθρωπος θα ζει με νοσταλγία.