"Το παζλ.."

Ένας καθρέφτης σπασμένος σε χίλια κομμάτια.
Τον βλέπω από ψηλά.. μου ζητάει βοήθεια.
Εγώ ανήμπορη, κοιτάω σαστισμένη.
Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι.. χίλια κομμάτια είν' αυτά. Ούτε ένα, ούτε δύο. Χίλια! Μονολογώ.
Παίρνω βαθιά ανάσα, μα δεν ξεκινώ από κάπου. Κάθομαι στον καναπέ.
Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι αυτή τη φορά.
Εγώ,  ντυμένη στα λευκά, χορεύω. Χορεύω σε έναν αλλόκοτο ρυθμό, το χορό του φεγγαριού.
Απέναντί μου, είναι ο καθρέφτης.
Μα τι θεατρίνος, σκέφτομαι..
Ούτε που κατάλαβε πως είμαι εγώ.. ή κατάλαβε?
Δε λέει κουβέντα.
Τον φλερτάρω. Του χαμογελώ. Δεν αντιδρά.
Του χαρίζω το πέπλο μου.
Τότε, αρχίζει να γελά. Να γελά σπαρακτικά.
Σταματώ το χορό και στέκομαι μπροστά του σιωπηλή.
Τον κοιτώ, στα μάτια αυτή τη φορά.. με το γεμάτο μίσος και οργή βλέμμα μου.
Πες κάτι! Φωνάζω δυνατά. Μίλα μου! Στο υπόσχομαι, δεν θα ουρλιάξω. Μόνο μίλα μου! Σταμάτα να γελάς σε παρακαλώ!
Γελάει με πάθος. Τόσο, που ποτέ μου δεν ένιωσα.
Έχω αρχίσει να σαστίζω. Όσο γελάει, τόσο σαστίζω.
Σφίγγω τη γροθιά μου και του ρίχνω μια μπουνιά. Τα γέλια σταματούν ξαφνικά.
Εκείνος, καταρρέει.. Κομμάτι - κομμάτι..
Ξεσπάω σε λυγμούς. Τα δάκρυά μου απλώνονται πάνω στα σπασμένα κομμάτια.
Και τότε, ο καθρέφτης βάφεται κόκκινος.
Εγώ ανήμπορη, κοιτάω σαστισμένη.

Ιστορία από το φούξια τετράδιο

Μιας και το βράδυ θα ταξιδεύω για Ηράκλειο και δεν θα έχω σήμα, είπα να σας χαρίσω κάτι δικό μου που έχει μυρωδιά ταξιδιού!

Καλή εβδομάδα σε όλους!