17.11.15

Ο παππούς Γιάννης και η πίστη / @φιλοσοφίες

Ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου στις πρωινές καθημερινές εξορμήσεις μου με τον παππού Γιάννη...
Με έσερνε μαζί του, όπου κι αν πήγαινε, μαζί και η αδερφή μου...
Ήμασταν αυτοκόλλητοι... μαζί στον καφενέ του χωριού, μαζί στα ψώνια, μαζί στην εκκλησία...
Ο παππούς Γιάννης είχε μεγάλη αγάπη με την εκκλησία.
Από τότε που βγήκε στη σύνταξη, αφιέρωνε χρόνο στο Θεό... ψάλτης από χόμπυ...
Και στο σπίτι, η βιβλιοθήκη γεμάτη από χριστιανικά βιβλία...
-"Τι τα θες όλα αυτά Γιάννη", φώναζε η γιαγιά κάθε που ξεσκόνιζε.
Μα ο παππούς, σιωπηλός πάντα... ποτέ δε θυμάμαι να πήρε απάντηση η γιαγιά...
Εμείς να δεις πως τα χρησιμοποιούσαμε! Κάναμε τη βάφτιση της γα'ι'δάρας με δαύτα, την κηδεία του σπουργιτιού που είχε βρει άδοξο τέλος στο παρτέρι του σπιτιού... και πόσα ακόμη!

Η μέρα ήταν Κυριακή, ημέρα εκκλησιασμού...
Νωρίς το πρωί, και μεις χουχουλιάζαμε κάτω από τις ζεστές βελουτέ κουβέρτες μας...
Η ίδια φωνή πάλι με ξυπνά:
-"Άι μαρή, σηκ' (σήκω), ντύσ' (ντύσου), πλύσ' (πλύσου), χτενίσ' (χτενίσου)! Ξημέρ(ω)σε!"
-"Αχ γιαγιάκα, άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα! Κυριακή σήμερα!"
Το ίδιο τροπάριο σε καθημερινή βάση... αυστηρή γιαγιά, αλλά τη συγχωρούσα μέσα μου.
Ο παππούς, μας περίμενε καρτερικά φορώντας το καλό του κουστουμάκι, το γιλεκάκι του, τη γραβατούλα του και τα φρεσκογυαλισμένα σκαρπίνια του...
-"Ελάτε κορίτσια, χτύπησε η πρώτη καμπάνα! Δεν είναι σωστό να αργήσουμε".
Είχαμε φορέσει ήδη τα κουκλίστικα φορεματάκια μας, τα μούγερ παπουτσάκια μας και έχοντας χτενίσει το μακρύ μας μαλλί κάνοντας χωρίστρα στο πλάι, ήμασταν έτοιμες να κατηφορήσουμε το στενό.
Η εκκλησία βρισκόταν μόλις 5 λεπτά από το σπίτι, γι'αυτό και δεν αργήσαμε να φανούμε.
Ο παππούς Γιάννης μας μοίρασε ψιλά για να πάρουμε κεράκια...
-"Τρία κεράκια κορίτσια η κάθε μια... ένα για τον ύψιστο, ένα για τους αγγέλους και ένα για τους φτωχούς"...
Το μανουάλι ευτυχώς ήταν στα μέτρα μας, αλλά για τις εικόνες λίγη βοήθεια τη χρειαζόμασταν πάντα.
Πριν προλάβουμε να το ζητήσουμε, ο παππούς είχε προλάβει να μας σηκώσει.
-"Ελάτε τώρα εδώ μαζί μου στο ψαλτήρι μη σας χάσω"...
Ακούγαμε όλη τη λειτουργία με απόλυτη προσοχή και σύνεση...
-"Τώρα θα πει ένα παιδάκι "το Πιστεύω", μου είπε ο παππούς... "Θα το μάθεις και συ καλά όταν μεγαλώσεις και θα το πεις και συ μια μέρα", με παρότρυνε.
-"Εντάξει παππού, θα το μάθω απ'έξω!", αποκρίθηκα...
Και πραγματικά μεγαλώνοντας το έμαθα πολύ καλά, μα ποτέ δεν τόλμησα να το απαγγείλω μπροστά σε κόσμο...

Η πίστη μας, ναι... είναι ανάγκη να πιστεύουμε κάπου, σε μια ανώτερη δύναμη, σε ένα Θεό ίσως...
Όμως νιώθω πολλές φορές να μας εγκαταλείπει...
Σπάνια ζητάω χάρες από το Θεό, έτσι και τη φορά που τον χρειάστηκα περισσότερο από όλες στη ζωή μου και προσευχήθηκα σε αυτόν, εκείνος με εγκατέλειψε...
Και από τότε, τον εγκατάλειψα και εγώ... μάλλον... έτσι νομίζω... και δεν ξέρω αν με συγχώρεσε, αν και έτσι έχω ακούσει, ότι συγχωρεί γιατί είναι μεγαλόψυχος και μεγαλοδύναμος...



Τελικά είναι ανάγκη ή όχι το να πιστεύουμε στο Θεό;
Και αν τελικά πιστεύουμε σε κείνον και κείνος μας εγκαταλείπει, γιατί θα πρέπει να εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτόν;
Μήπως δεν υπάρχει τελικά;
Όλες αυτές οι απορίες έχουν σφηνωθεί στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια... και όσο σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι, σαφή εξήγηση δε μπορώ να δώσω...
Έτσι θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, μήπως και οι δικές σας σκέψεις με βοηθήσουν να λύσω το γρίφο της πίστης...

25 σχόλια:

  1. Ω, Εβονιτουλίνι μου... Τί γλυκιά ανάρτηση, γεμάτη αναμνήσεις...
    Ειλικρινά, δεν ξέρω τί απάντηση να σου δώσω... Το θέμα πίστη είναι τελείως "προσωπικό"... Έχω ανάγκη να πιστεύω "κάπου"... Εκεί στρέφομαι στις μεγαλύτερες χαρές και στις μεγαλύτερες λύπες μου... Δεν ξέρω αν είμαι καλός άνθρωπος ή όχι, πάντως το προσπαθώ... Ναι, νιώθω πως πολλές φορές δεν είναι παρών, αλλά και πάλι, προσπαθώ να αποδέχομαι τις καταστάσεις και να προσαρμόζομαι...
    Με πόνο? Με πόνο. Με κλάμα? Με κλάμα. Οφείλουμε στον εαυτό μας και στους αγαπημένους μας να συνεχίζουμε...
    Τώρα τί εννοεί ο καθένας προφέροντας τη λέξη "Θεός", μόνο ο ίδιος το ξέρει...
    Φιλί γλυκό, ομορφιά μου...
    *Σίγουρα δεν σε βοήθησε η απάντησή μου και πιθανότατα να μη σε βοηθήσει καμία απάντηση που θα διαβάσεις, αλλά εσύ έχεις την απάντηση μέσα σου...
    ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένο μου Χουανιτάκι, σε ευχαριστώ καταρχήν για το όμορφο σχόλιό σου...θα συμφωνήσω και γω πως η λέξη Θεός είναι απροσδιόριστη έννοια και σαφώς καθένας μας πιστεύει στο δικό του Θεό, όπως τον έχει οραματιστεί-πλάσει στο μυαλό του.. δεν ξέρω ούτε και γω πόσο ή αν θα βοηθηθώ, θέλω να ξε-προβληματιστώ..χμμ, λες τελικά να προβληματιστώ περισσότερο;;; φιλάκια πολλά πολλάαα

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Εβονιτάκι
    Μια συγκινητική ανάρτηση με αναμνήσεις και όμορφα πράγματα που διδάχθηκες.
    Ομορφες στιγμες, τετοιοι ανθρωποι δωρο ειναι στη ζωη μας
    Φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Κική μου, ευχαριστώ πολύ που πέρασες... πραγματικά ήταν δώρο για μένα και μόνο που μέχρι και την παιδική μου ηλικία μεγάλωσα μαζί με παππού και γιαγιά... δυστυχώς ο παππούς έφυγε πολύ νωρίς από κοντά μας... φιλάκια!!

      Διαγραφή
  3. Εβονίτα μου καλημερα!
    Με ξαφνιάσες σημερα με την αναρτηση σου. Με ξάφνιασε το άνοιγμα, το ειλικρινές ξεγύμνωμα, ο πλούτος των εικόνων σου...
    Ειναι καταπληκτικό πως το μπλογκινγκ μας συνδέει ετσι.
    Το θεμα της πίστης και της συνάντησης με το Θεό ειναι προσωπικό όντως. Αλλά η ύπαρξη του Θεού και η Αληθεια της Υπάρξεως του ειναι μία και μοναδική. Όπως μια εισαι και εσύ και μοναδική. Όπως μια ειναι παντα η Αληθεια. Οσα και αν σου περιγράψουμε εμεις για την βαρύτητα πχ, που ειναι μια και μοναδική, μονο η δική σου εμπειρία θα σου δωσει να την κατανοήσεις.
    Ο Θεος παντως δεν μας εγκαταλείπει... Το ξερω απο την εμπειρία μου. Το ξέρει η καρδιά μου με βεβαιότητα. Απλά δεν τον κατανοούμε και νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι και αβοήθητοι στην άγνοια μας. Ο Θεος ειναι μονο αγαπη και σίγουρα η σιωπή Του στις προςευχες σου ηταν η πιο αςφαλης απάντηςη για εςενα στην συγκεκριμένη χρονική στιγμη.
    Ειμαι σίγουρη οτι αν συνεχίςεις να Τον αναζητάς θα σου αποκαλυφθεί και θα σου χαριςτεί με τρόπους που θα κατανοηςεις και θα νιωςεις μεςα σου. Μονο συνεχιςε να τον αναζητάς... Θελει χρονο και προετοιμαςια κατάλληλη για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον άπειρο Θεό εμείς που είμαστε τοσο περιορισμένοι.
    Ελπιζω να βοήθησα κάπως.
    Σε φιλώ και ευχομαι από καρδιάς να βρεις οτι ζητάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και με βοήθησες αρκετά Μαριάνα με τις σκέψεις σου και άποψή σου. Ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να μου γράψεις τη γνώμη σου...Όλες οι απόψεις είναι πολύτιμες για μένα..Ευχαριστώ πολύ και για την ευχή σου, φιλάκια πολλά!!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα!!!!
    Εύη μου, μου άρεσαν πολύ οι αναμνήσεις σου, μου θύμισαν λιγάκι τις δικές μου....με πήγες λίγα χρόνια πίσω. Σε ωραία χρόνια!
    Πιστεύω πως όλοι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε στον Θεό με την διαφορά πως μόνο ένας είναι ο Αληθινός και είναι όντως μεγαλόψυχος και συγχωρεί τα πάντα. Δε σε εγκατέλειψε στιγμή, απλά πολλές φορές δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις ενέργειες Του και νομίζουμε πως φεύγει μακριά μας. Σε βάθος χρόνου θα δεις πως η τροπή που πήρε το θέμα σου, ήταν και η καλύτερη δυνατή!
    Προσπάθησε να τον ξαναβάλεις στην ζωή σου σε καθημερινή βάση και εμπιστεύσου την ζωή σου εξ'ολοκλήρου και θα δεις που όλα θα πάνε καλύτερα ;)
    Καλή σου μέρα κι ελπίζω να βοήθησα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είναι έτσι, πραγματικά..Ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου, το λαμβάνω σοβαρά υπόψιν...Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  5. Άγγιξες και δικές μου σκέψεις και απορίες στις οποίες ακόμα δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση.
    Ξέρω όμως ότι κάπου μέσα μας υπάρχει κάποιος θεός (όπως τον ορίζει ο καθένας). Δεν μπορώ να πώ κάτι παραπάνω. Ασυνάρτητο αυτό που λέω, αλλά αυτό υπάρχει μέσα μου.

    Με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου. Ειδικά εκείνο το κεράκι που ανάβατε για τους φτωχούς.

    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαίρομαι που συμμερίζεσαι τις απορίες μου, ελπίζω να βρούμε κάποια στιγμή την άκρη του νήματος η κάθε μια μέσα της.. δεν θεωρώ ασυνάρτητο αυτό που λες, σέβομαι πραγματικά όλες τις απόψεις.. ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο...φιλάκια!

      Διαγραφή
  6. Nice post!!!!
    Have a nice day!!! and my g+ for you!!!:)))

    Besos, desde España, Marcela♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι ομορφες αναμνησεις! Με εκανες να σκεφτω το δικο μου παππου κι ας μην ηταν της εκκλησιας.
    Εγω προσωπικα εχω αναγκη να πιστευω καπου. Αλλα καταλαβαινω τις αμφιβολιες σου. Καμια φορα ειναι δυσκολο να μη χασεις την πιστη σου, ειδικα οταν βλεπεις την αδικια.
    Φιλια κοριτσακι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, όμως μου συμβαίνει...δεν ξέρω τι να πιστέψω, εύχομαι να βρω την αλήθεια μέσω και των δικών σας απόψεων...ευχαριστώ πολύ Ντεμούλα μου, φιλάκια πολλά!!!

      Διαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Με μια ωραιότατη ανάρτηση γεμάτη αναμνήσεις ξεκίνησες ένα μεγάλο θέμα. Το θέμα ''Πίστη'' είναι τελείως προσωπικό. Ο άνθρωπος πάντα έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου.Ναι πιστεύω σ'αυτή τη δύναμη τη μεγάλη, στο Θεό και δεν νομίζω ότι μας εγκαταλείπει. Αλλά δεν είναι δυνατόν πάντα να μας ικανοποιεί σε ό,τι του ζητάμε. Η ζωή μας δόθηκε για να αγωνιστούμε και μέσα από τις δύσκολες στιγμές ξεχωρίζει ο καλός άνθρωπος. Έτσι πιστεύω. Τώρα...πώς να σου εξηγήσω Εύη, δεν ζητώ αποδείξεις κάθε φορά της ύπαρξής του Θεού, δηλ αν με βοηθάει υπάρχει, αν όχι δεν υπάρχει. Για να το θέσω αλλιώς. Αναρωτηθηκα πολλές φορές και εγώ.Και αισθάνομαι πολλές φορές οτι μας έχει εγκαταλείψει. Αλλά μετά αναρωτήθηκα: νοιώθω καλά μη πιστεύοντας; Νοιώθω καλά αμφισβητώντας; Και η απάντηση είναι τελείως προσωπικό θέμα. Είναι δύσκολο στο θέμα ''Πίστη'' να δώσεις λογικές απαντήσεις και να βρεις αποδείξεις απτές.
    Ξέρω σε μπέρδεψα περισσότερο αλλά δεν ξέρω πώς να σου το εξηγήσω αλλιώς. Απλά στο θέμα Εκκλησιάζομαι, Νηστεύω και τα συναφή λειτουργικά της Πίστης δεν δίνω καμιά σημασία. Η Πίστη είναι μέσα μας είναι εσωτερική ανάγκη και όχι λειτουργικότητα και συνήθεια.
    Καλή σου μέρα Εύη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ πως δε μπορεί να ικανοποιεί τα πάντα, αλλά το να παίρνει από κοντά μας ότι πολυτιμότερο έχουμε, γιατί να το κάνει; γιατί να πρέπει να πονάμε; γιατί να συμβαίνουν όλα σε μια οικογένεια; γιατί πρέπει να ζούμε από τα 10 ευχάριστα τα 2 μόνο; κλπ κλπ...και ειδικά όταν προσφέρεις, όταν αγαπάς το συνάνθρωπο... δεν ξέρω γιατί, το νιώθω σα μια μόνιμη τιμωρία κάποιες φορές που το σκέφτομαι...και γιαυτό αναρωτιέμαι, τελικά υπάρχει όντως; Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου Άννα μου.

      Διαγραφή
  10. Είμαι η πλέον ακατάλληλη για να σου δώσω οποιαδήποτε σχετική συμβουλή ή απάντηση... γιατί κι εγώ τον εγκατέλειψα. Άφησε να μου πάρουν ό,τι πιο πολυτιμότερο είχα, το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειάς μου, με το χειρότερο τρόπο και πολύ νωρίς. Ήμουν παιδάκι τότε, οπότε δεν δέχτηκα ποτέ αργότερα την (θρησκευτική) άποψη που υποστηρίζει πως έπρεπε να περάσω αυτή τη δοκιμασία για να γίνω καλύτερη. Δεν έπρεπε... και ποτέ δεν συγχώρησα το ότι η οποιαδήποτε "ανώτερη δύναμη" άφησε να συμβεί στην οικογένειά μου αυτό που μας συνέβη.
    Ξέρω, δεν σε βοήθησα και πολύ... αλλά προτιμώ να είμαι ειλικρινής: αυτό είμαι σήμερα, κι αυτό πιστεύω.
    Φιλιά, κι εύχομαι να βρεις τις απαντήσεις που ψάχνει η ψυχή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε όποια ηλικία και να είμαστε, η απώλεια είναι πάντα μια απώλεια και πόσο μάλλον όταν χάνεις ό,τι πιο πολύτιμο έχεις στη ζωή όπως λες Έλλη μου.. και γω για αυτό το λόγο ακριβώς έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία, να εγκαταλείψω ή όχι.. και πραγματικά δεν το έχω ξεκαθαρίσει πλήρως μέσα μου... ευχαριστώ πάρα πολύ για την άποψή σου, τουλάχιστον εσύ έχεις πιο ξεκάθαρη άποψη από μένα..φιλάκια πολλά, ευχαριστώ

      Διαγραφή
  11. Εισαι πρωτα τυχερή Ευα μου που είχες ενα παππού..και έχεις αυτες τις ομορφες γλυκιες αναμνησεις...απο την παιδική σου ηλικια.... μεγαλωνοντας οι αποψεις μας αλλαζουν.....θες γιατί θελουμε πάντα να φταιει καποιος για ο΄τι εμεις δεν μπορουμε να εξηγησουμε... θες γιατί δεν έχουμε απαντήσεις στις απορίες μας;...αλλοι χανουμε μέσα αυτό που πιστευουμε οι πιο ψαγμενοι θα έλεγα.....και αλλοι που βρίσκουν την γαλήνη κοντα σε αυτό που πιστευουν πως τους δίνει δυναμη να παλαιψουν τα δυσκολα.......γιατί στα ευκολα ...δεν εχουμε κανενα αναγκη ... και δεν λεμε ευχαριστω για οτι μας προσφέρεται ανιδιοτελως και αυτο ειναι η ιδια η ζωή Ευη μου ...ο καθενας μας εχει μεσα του και ενα Θεό..!!!! γιατί χρειαζομαστε αυτην την ανώτερη δυναμη; δεν έχουμε απαντηση..φιλη μου.. αυτήν μονο μέσα μας θα την βρούμε .. σου ευχωμαι να βρεις το μονοπατι που θα σου λύσει τις απορίες σου...!! καλυ δύναμη σε ότι αποφασίσεις.. Ευα μου.. να έχεις μια ομορφη εβδομαδα .. φιλω σε...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς ναι, γνώρισα έναν και μόνο παππού ο οποίος ήταν μοναδικός σε όλα με ευγένεια ψυχής πάνω απ'όλα...εύχομαι να βρω την απάντηση Ρουλίτσα μου...ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μου..φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  12. Ευάκι μου, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ίσως οι άνθρωποι που φεύγουν απο αυτό το κόσμο που ξέρουμε και βλέπουμε εμείς να είναι πιο χρήσιμοι σε έναν άλλο υπέρτατο κόσμο που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε. Όντως η πίστη είναι προσωπικό θέμα και κατά τη γνώμη μου ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, απλά μας γεμίζει μαθήματα για κάποιο λόγο. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
    Πολύ γλυκιά ανάρτηση με όμορφες μνήμες...!
    Να είσαι καλά και να συνεχίζεις να σκέφτεσαι έτσι βαθιά :-)
    Σε γλυκοφιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα και γω το πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο...όμως κάποια στιγμή δεν πρέπει να τελειώνουν οι πολλαπλές δοκιμασίες; ευχαριστώ πολύ Κατερίνα μου για το σχόλιο..φιλάκια πολλά!!

      Διαγραφή

keep life simple...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...