Hi-5 photo / 5 βιβλία που αγαπώ και υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μου!

Σήμερα η Γεωργία είχε την ιδέα να μοιραστούμε 5 βιβλία που αγαπάμε και υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μας.

Η ιστορία μου με τα βιβλία ξεκίνησε κάπως έτσι...

Στο Νήπειο και επειδή ζούσαμε με τον παππού και τη γιαγιά στο χωριό, οι επιλογές ήταν τα γνωστά παραμύθια με κασέτες (όσοι είστε της γενιάς μου σίγουρα θα τα θυμάστε). Αγαπημένο μου η Ραπουνζέλ! Ακόμα το θυμάμαι.

Στο Δημοτικό τα περισσότερα βιβλία τα αγόραζε για μένα και την αδερφή μου ο μπαμπάς μου.
Η βιβλιοθήκη μας ήταν κυρίως γεμάτη από εγκυκλοπαίδειες. Κάθε που είχα απορία, ο μπαμπάς μου, μου έλεγε "μην τα θες όλα έτοιμα να τα μάθεις, άνοιξε την εγκυκλοπαίδεια." Μα τι χούι κι αυτό! Εκνευριζόμουν απίστευτα, αλλά στο τέλος άρχισα να μη ρωτάω αλλά να ψάχνω μόνη μου το κάθε τι!! Είχα διαβάσει άπειρα πράγματα εκεί μέσα! Και η μια απορία έφερνε την άλλη και καταλαβαίνετε!

Αργότερα στο Γυμνάσιο ο πατέρας μου, μας αγόραζε διάφορα βιβλία, καθαρά δικές του επιλογές, σύμφωνα με όσα ήθελα να μας "περάσει" για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Αργότερα έγινα και μόνη μου μέλος στη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη εδώ στο Ηράκλειο μέχρι και το Λύκειο (γιατί μετά έφυγα για σπουδές). Μαγεία πραγματική η Βιβλιοθήκη! Μου άρεσε πολύ ο χώρος, να μπαίνω μέσα και να βυθίζομαι στα ποικίλα συγγράμματα. Να ψάχνω με τις ώρες το βιβλίο που θα μου έκανε το κλικ. Να το δανειστώ και να τρέξω σπίτι να το διαβάσω. Άραγε σε πόσα χέρια είχε πέσει πριν από τα δικά μου? Πόσοι ταυτίστηκαν με την επιλογή μου και πόσοι την απέρριψαν? Τι νέο είχε να μου προσφέρει? Τι με δίδαξε?
Όλα αυτά και πολλά ακόμη...

Στα φοιτητικά μου χρόνια διάβαζα κυρίως τα βιβλία του Πανεπιστημίου, οπότε σπάνια αγόραζα βιβλία. Πάντα όμως μου άρεσε να ανατρέχω σε αγαπημένα μου, να βρίσκω κομμάτια που με αγγίζουν και να τα αποτυπώνω στο χαρτί. Και πολλά λόγια ήταν οδηγός στην πορεία της ζωής μου..

Μέχρι και σήμερα, λίγο χρόνο είχα και έχω για να διαβάζω βιβλία. Βλέπεις η δουλειά με κούραζε πολύ και τα μάτια μου δεν άντεχαν πολλές ώρες. Γιατί θέλω να τα διαβάζω ακόμη και σε μια μέρα αν είναι δυνατόν. Όμως δε λέω ποτέ όχι σε κάτι νέο ή σε κάτι που έχω ξαναδιαβάσει στο παρελθόν. Όσο μεγαλώνουμε, αποκτάμε διαφορετική άποψη για κάποιο βιβλίο που διαβάσαμε στο παρελθόν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν στο γυμνάσιο προσπάθησα να διαβάσω βιβλίο του Καζαντζάκη. Δεν καταλάβαινα πολλά, κατάφερα όμως να τον αγαπήσω και να "αρπάξω" πολλά από τα λεγόμενά του.

Τα βιβλία που αγάπησα είναι τα περισσότερα παλιά. Είναι ξεχωριστά για μένα, γραμμένα με λόγο απλό και μηνύματα ουσιαστικά.

Θα ξεκινήσω από το 1ο αγαπημένο μου που λέγεται Το δικό μου Τίποτα, του Σταύρου Ν. Σταυρακάκη.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια συλλογή ποιημάτων του ιδίου συγγραφέα, ο οποίος με την παρότρυνση των φίλων του κατάφερε να το εκδόσει. Χαρακηριστικά αναφέρει πως εκείνοι στάθηκαν ηθικοί και υλικοί συμπαραστάτες για να γίνει η έκδοση, διαφορετικά θα έμεναν σκόρπια φύλλα σε κάποια συρτάρια μαζί με άλλα πολλά και ίσως για πάντα..
Το δικό μου "Τίποτα", είναι μια παρότρυνση για όσους θέλουν να προσφέρουν κάτι από τον εαυτό τους στους άλλους. Θα σας μεταφέρω αυτούσιο το εισαγωγικό σημείωμα..
Το δικό μου "Τίποτα"
Γράψε, λοιπόν, το μερτικό σου στην Ιστορία. Πάρε ένα κομμάτι χαρτί όσο γίνεται πιο μικρό και γράψε: "Τίποτα".
Είναι το δικό σου το χάρτινο "τίποτα" μέσα στις χιλιάδες τα ζωτανά "τίποτα" που κυκλοφορούν με χαζό επίχρυσο πρόσωπο και φωτοστέφανο ιλαρής ευδαιμονίας.
Ένα τίποτα όλα τα "τίποτα" της ζωής που γράφουν στις συναλλαγές την ανερυθρίαστη ιστορία του τίποτα.
Το δικό σου όμως υπεύθυνο "τίποτα" αξίζει να μείνει στο χαρτί όχι τόσο για το τίποτα όσο γι'απαθανάτιση της προδομένης ευθύνης.
Γράφτο λοιπόν το δικό σου υπεύθυνο "τίποτα" και πέταξέ το στους ανέμους των καιρών.
Έτσι τουλάχιστο θ'απαλλαγείς "λόγω αμφιβολιών" από την υστεροφημία μιας μάταιης και κάλπικης δόξας.

Το 2ο αγαπημένο μου λέγεται άνθρωπε..., του Ηλία Ν. Πλατιά.
Το βιβλίο αυτό περιγράφει πώς η ζωή μας θα ήταν καλύτερη, μέσα από την ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ της παλαιάς και νεότερης γενιάς ανθρώπων σε ένα μικρό χωριουδάκι.
Μιλάει για την ισοπέδωση των πάντων στη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία και πως η ψυχή πρέπει να μείνει αγνή στο πέρασμα των χρόνων. Οι γηραιότεροι διδάσκουν τους νεότερους.
Μερικά αποσπάσματα..
"...η ζωή είναι για λίγους. Ζουν καλά οι αδίστακτοι, οι παράτολμοι, οι τυχοδιώκτες, οι αριβιστές. Αυτοί δεν κλαίνε ποτέ, ίσα ίσα κάνουν τους άλλους να κλαίνε, για να τη βολέψουν."
"Υπάρχει τρόπος για το πώς θα προσφέρεις και για το πώς θα δέχεσαι την προσφορά κι ας είναι μονάχα ένα λουλούδι..."
"Η αγάπη, προσέξτε δεν είναι κτητική, προϋποθέτει ελευθερία και στους δύο."
"Θυμάμαι που μου έλεγες "με λίγη κατανόηση παραπάνω, με λίγη λογική, με λίγη υπομονή και επιμονή όλα λύνονται."
"Ξέρω ακόμα ότι "ο άνθρωπος είναι δημιούργημα των ανθρώπων"... Δεν θέλω να στεναχωριέσαι, υγεία να έχουμε..."
"ο Ήλιος θα βγει και θα ρίξει το άπλετο φως που θα φέγγει για να διαλέγει ο καθένας και επί ολόκληρες γενιές το δρόμο του σωστά και συνειδητά. Ο Ήλιος αισθάνομαι πως θα βγει πραγματικά για όλους ίδιος..."

Το 3ο αγαπημένο μου είναι Ο Βραχόκηπος, του Νίκου Καζαντζάκη.
Το συγκεκριμένο βιβλίο αφορά σε μια από τις εσωτερικές αναζητήσεις του Καζαντζάκη, μέσα από ένα ταξίδι του στην Άπω Ανατολή, Ιαπωνία μέχρι Κίνα.
Αγαπημένα αποσπάσματα..
"Λαχταρώ ν' απαλλάξω την ψυχή μου απ'όλα τα αγριόχορτα που την πνίγουν.."
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή."
"Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή μήτε θάνατος. Κοίτα την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα ερωτικά φαντάσματα να κυνηγιούνται, να σμίγουν, να γεννούν και ν'αφανίζουνται, και λέγε: Αυτό θέλω!"
"Όλη η καρδιά του ανθρώπου είναι μια Κραυγή.."
"Δεν το ξέρετε πως δεν κάνουμε άλλο ταξίδι παρά γύρω στην ψυχή μας? Το πολύ-πολύ, μέσα στην ψυχή μας."
"Να ζεις βαθιά, όχι σαν ιδέα, παρά ως σάρκα κι αίμα, την ταυτότητα τούτη.."
"Η δημιουργία δεν είναι τάχα ένα στιγμιαίο χάσιμο της ισορροπίας για να γεννηθεί μια αψηλότερη ισορροπία? Δεν είναι μια τρέλα?"
"Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει.."
"Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν'αρνιέσαι, ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτερη αρετή δεν είναι να'σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία."

Το 4ο αγαπημένο είναι το Γεννήθηκα Ελληνίδα, της Μελίνας Μερκούρη.
Η αυτοβιογραφία της αξέχαστης Μελίνας Μερκούρη. Μια ηρωίδα για εμένα, περήφανη και με περίσσεια τόλμη γυναίκα, που μίλαγε πάντα σταράτα και με θάρρος. "Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα". Έτσι είπε και έτσι έγινε. Τη θαύμαζα και εξακολουθώ να τη θαυμάζω.
Αγαπημένα αποσπάσματα..
"Το να έχεις γεννηθεί Έλληνας θα πει να σε βαραίνει μια υπέροχη κατάρα."
"Έχω μια μάλλον βίαιη επιθυμία να ζήσω."
"Αλλά η μεγαλύτερη ταπείνωση έρχεται απ'τον ίδιο το φόβο σου..."
"Υπάρχει κάτι παράξενο που συμβαίνει μερικές φορές στους ανθρώπους. Συναντιούνται, ξέρουν πως έχουν κάτι κοινό, αλλά κάτι που δεν έχει ειπωθεί, κάποια παράξενη ρυθμική απόφαση τους λέει-όχι ακόμα, πως θα συναντηθούν αργότερα στον κατάλληλο χρόνο."
"Οι καινούριες ελπίδες μπορεί να φέρουν καινούριες απογοητεύσεις αλλά από καθαρή ελληνικότητα θα βρούμε έναν τρόπο για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα."
"Ο Καζαντζάκης μιλούσε για την Ελλάδα μ'αγάπη και πάθος. Κατάλαβα πόσο δύσκολη έπρεπε να είναι η εξορία του, αλλά δε μπορούσε ν'ανεχθεί τους Έλληνες που παρέδωσαν τη χώρα τους στον ξένο έλεγχο, στο ξένο χρήμα και που αποκτούσαν ξενικούς τρόπους. Η ομιλία του ήταν γεμάτη εικόνες. Πολύ ποιητικές και πολύ κρητικές. Οι Κρητικοί είναι λίγο υπεράνθρωποι. Προκαλούν τους Θεούς κι ανεβαίνουν σε βουνοκορφές..."
"Ήμουν απλούστατα μια πλασιέ που ταξίδευε από χώρα σε χώρα, λέγοντας στους ανθρώπους πως δεν είχαν ζήσει αν δεν είχαν δει την Ελλάδα."
"Ο θυμός μου είναι ο λόγος γι'αυτό το βιβλίο..."

Το 5ο αγαπημένο είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο που μου έκανε δώρο η μια από τις αδερφές της γιαγιάς μου και λέγεται Ο Κινέζος, Ο Θεός και Η Μοναξιά, του πάτερ Χαράλαμπου Παπαδόπουλου.
Θα μου πείτε τι βιβλίο είναι πάλι αυτό. Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από 18 διαφορετικές ιστορίες, πολύ αληθινές και διαφορετικές μεταξύ τους. Κάθε ιστορία έχει κάτι να σου πει, κάτι να σε διδάξει. Έχει όμως έναν κοινό παρανομαστή. Την ίδια τη ζωή.
Αγαπημένα αποσπάσματα..
"-Πάω να βρω τα όνειρά μου πατέρα... Η Λυδία ήταν νεκρή, πνιγμένη στα αίματα και τα όνειρα. Είχε πεθάνει στο δρόμο του ονείρου της."
"Το να ζεις, φίλε Βασίλη, είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι η μεγαλύτερη τέχνη πάνω στη γη. Η τέχνη της ύπαρξης. Είναι μια περιπέτεια χωρίς εγγυήσεις και βεβαιότητες. Είναι σχοινοβασία. Και δεν μαθαίνεται ούτε με βιβλία, ούτε με κηρύγματα, ούτε με τσιτάτα. Μονάχα ζώντας μαθαίνεις να ζεις. Θα ανεβείς και θα κατεβείς πολλές φορές στην κόλαση για να φτάσεις στον παράδεισο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος."
"Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα. Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν. Και όταν, καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν."  
"Θυμήθηκα τα λόγια του αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, ποιητή, ρομαντικού, ευαίσθητου και μελαγχολικής φύσης, που έλεγε: " Όταν δεν είσαι ή δεν αισθάνεσαι καλά να μιλάς. Μίλα και ας είναι στον αέρα".

Τα blog που συμμετέχουν θα τα βρείτε στο blog της Γεωργίας εδώ.