Ιστορίες του Καφενέ #3: Κάπου στο "Παλιό Καφέ"...

- Άντε βρε Ελένη, μα πού είσαι επιτέλους; Μια ολόκληρη ώρα έχει περάσει!! Έτοιμη ήμουν να φύγω! Μα καλά, 10:30 δεν είχαμε πει; Έχω πιει ήδη τον πρώτο καφέ! μουρμούραγε χωρίς σταματημό η Στέλλα...

- Αμάν καλέ Στέλλα, μονότερμα το πήρες! Κάτσε να σου πω πρώτα τι συνέβη!

- Ελπίζω να έχεις μια σοβαρή δικαιολογία Ελενίτσα μου αυτή τη φορά.

- Σοβαρή;;; Μόνο; χα! Χρίζει ενδιαφέροντος! Λοιπόν άκου: βγαίνω από το σπίτι, ώρα 10:00, βαμμένη, σινιαρισμένη, κοκέτα η δικιά σου! Ξέρεις εσύ τώρα... μπουκιά και συγχώριο! Να μην το παινευτώ Στέλλα μου! 10:05 είμαι στην πιάτσα ταξί. Παραδίπλα στέκεται ποια λες!

- Ποια Ελενίτσα;

- Η ξυνομυζήθρα η Σούλα!!! Και τι μου λέει: "Καλά βρε Ελένη, από όλα τα κασκόλ, αυτό του Βαρουφάκη βρήκες να φορέσεις;". Άκου να δεις!!!!!! Πες ένα καλημέρα πρώτα κοπελιά, θα σχολιάσεις και τις ενδυματολογικές μου επιλογές! Ότι θέλω θα φοράω, κι αν θες να ξέρεις, Burberry λέγεται κυρά μου! Αλλά που να ξέρεις εσύ από κλασσάτες μάρκες! Άστα Στέλλα, με σύγχυσε πάλι η ξυνή! Όμως τη συγύρισα μια χαρά! Ε, όπως καταλαβαίνεις, με όλη αυτή την αναστάτωση το 'κοψα και γω με το πόδι μέχρι εδώ.
Να, ορίστε! Κοίτα τα δάχτυλά μου! Ακόμη τρέμουν από τη σύγχυση! Βρε, να μου πει εμένα για το κασκόλ τάχατες! Καλά τη λέω εγώ ξυνομυζήθρα, δίκιο δεν έχω; Ε, πες! Ποιααααά, η Σούλα η κομμώτρια!!!

- Καλά βρε Ελένη μου, πως κάνεις έτσι, ηρέμησε! Μανωλιώωωω, φέρε μας δυο ρακάκια να κατεβάσουμε.... και πού 'σαι, το μεζέ μην ξεχάσεις!

- Έφτασε κορίτσια, ακούγεται από μέσα μια μπάσα φωνή.

- Εβίβα Ελενίτσα μου, να παν κάτω τα φαρμάκια!

- Εβίβα Στέλλα μου, αν και ξέρεις πως δεν τη πολυσυμπαθώ τη ρακί.

- Άκουσέ με τώρα προσεκτικά Ελένη. Σε κάλεσα σε τούτον εδώ τον καφενέ για να σου ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έφυγα και σε περίμενα τόση ώρα.

- Ώπα Στελλίτσα, με ταράζεις!

- Λοιπόν Ελενίτσα, φεύγω από το νησί. Το πήρα απόφαση! Δεν πάει άλλο. Έκανα το χρέος μου, μα ήρθε η ώρα του γυρισμού. Είναι ώρα να πετάξω μακρυά.

- Τι είν'αυτά που λες Στέλλα; Κι εγώ; Τι θα απογίνω; Καθόλου δε με σκέφτηκες;;;

- Εσύ αγαπημένη μου αδερφή, θα είσαι πάντα μαζί μου, στην καρδιά μου, όπως ήσουν πάντα. Θα συνεχίσεις το ταξίδι της ζωής με τη σκέψη μου κοντά σου. Και να ξέρεις, όποτε με χρειαστείς, θα είμαι εδώ για σένα. Να προσέχεις, σε αγαπώ πολύ!

- Όχι ρε Στέλλα, μη φεύγεις και συ ρε γαμώτο!

.....................................................................................................

Κάπου στο "Παλιό Καφέ", στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια, οι δυο αδερφές αγκαλιά, με δάκρυα να κυλάνε στα μάτια τους... δυο ποτηράκια ρακί με μεζέ και ένας μισοτελειωμένος καφές πάνω στο ατσάλινο στρογγυλό τραπεζάκι του καφενέ, υποδήλωναν τη στιγμή του μεγάλου αποχωρισμού...

- - - - -

Ήταν η συμμετοχή μου για τις "Ιστορίες του καφενέ... Γύρος τρίτος", που διοργανώνεται από το Αριστεάκι μας!
Περισσότερες ιστορίες και λεπτομέρειες, θα βρείτε εδώ: http://princess-airis.blogspot.gr/2015/02/blog-post_14.html